De woonkamer

Micha wist niet wat ze met haar licht blauwe koffer moest doen dus zetten ze hem maar achter de bank. Ook de woonkamer was niet al te groot. Niet dat Micha ooit ontzettende luxe had gekend. Maar bij de chique naam had ze toch wel wat meer verwacht. Ze slikte even en liet haar vinger langs de vreselijk lelijke bang glijden die koud aan voelde.
Tot nu toe had het haar nog niet erg bevallen en begreep ze ook niet wat het nut was van dit alles.

Valentina was door gelopen naar de woonkamer, want in de hal werd het wel erg druk. Ze keek even over haar schouder. Het meisje.. Eh? Micha? Ofzoiets. Anyway, het meisje bleek haar te volgen. "Dus..." Valentine streek haar rokje plat met haar handpalmen. "Over watvoor enge gave beschik jij?" Dat was veruit het meest interessante vraagje dat je kon stellen als je kennismaakte.

Micha trok verbaasd haar wenkbrauwen op en vroeg zich af hoe zij wist dat Micha een gave had. Lange tijd had ze gedacht dat ze de enige wat met een gave. 'Eh, gedachte lezen', vroeg ze aarzelend. Moest ze nu gaan vragen was haar gave was? Straks had ze der niet eens een. 'En.. de jouwe?', kwam er uit eindelijk uit.

Valentina knikte als het doodgewoon was. Waarom had Micha zo verrast gekeken door haar vraag? Het was toch normaal om te vragen? Hallo, het was wel handig om te weten als je tegenover zo'n mens stond. Gelukkig liep Val hier al een tijdje rond en kende ze er nog zo. Daardoor had ze zichzelf aangeleerd om beter op haar gedachten te letten... Niet dat dat altijd goed ging. "Oh, ik dacht dat je dat ondertussen al wist." Val keek Micha even bedenkenkelijk aan. Misschien was zij niet zo'n bemoeiziek persoon die alles, maar dan ook alles, van iedereen ging staan 'lezen'.

Micha zou niet weten wat ze moest weten, in haar gedachte was nog niets te vinden geweest over het feit dat er andere mensen met gaves hier rond liepen. 'Ik dacht altijd dat ik de enige was..', zei met een frons. Weird, ze had er nooit aan gedacht dat er net zulke freaks als haar rond liepen. Tenminste zo zag zij zich zelf.

Nog druk vertellend waar ze vandaan kwam liep Vena samen met Julia naar binnen, ze vertelde over dat ze in Spanje was geboren maar later naar Engeland was verhuist en daar haar hele leven had gewoond. Ze merkte de twee in de kamer niet eens op, wat zij deden moesten ze lekker zelf weten. Ze liep door tot de bank en zetten haar koffer daar voor neer en plofte toen neer, nogal asociaal ging ze languit liggen. "He-he," mompelde ze slaperig. "En, waar kom jij dan vandaan?" Waar Vena ook vandaan kwam, je kon merken dat ze niet veel manieren had.

Julia raakte helemaal een beetje in het verhaal wat Vena vertelde, over Engeland. Ze luisterde en knikte af en toe. Even rekte ze zich uit en liet haar spullen op de grond vallen. Ze zou die zometeen wel naar de slaapkamers vervoeren maar, nu had ze daar nog geen zin in. Ze vertelde dat ze uit New York kwam en dat de stad haar nooit zo echt bevallen had. Julia nam plaats op een grote stoel die rondjes kon draaien. Het eerste wat ze dan ook deed was een rondje draaien in de stoel. Daarna legde ze haar voeten op de tafel zonder er over na te denken of dat eigenlijk wel mocht.

Val haalde haar schouders op. Dan niet eh. Misschien was ze er helemaal niet zo goed in en gebeurde het soms gewoon per ongeluk. Zo was het ook geweest toen Valentina ontdekte dat ze met de tijd kon klooien. Het zou wel grappig zijn als Micha nu ineens wel zou meelezen. Wist ze al meteen wat Val ervan dacht. Valentina grinnikte even kort. Ze werd al snel afgeleid door een meisje dat zich iets té veel thuis voelde. Ze was er pas twee minuten en deed nu al alsof ze de keet ownde. Val keek het meisje aan.

"Nice," mompelde ze ter wel ze maar met een half oor naar Julia's verhaal luisterden, ze staarde naar het meisje met het witte haar, wat zat ze nou te staren? Als Vena zich niet had voorgenomen iedereen een eerlijke kans te bieden had ze er wat van gezegd. "Ik dacht dat er leerkrachten waren in dit huis?"

Julia mompelde wat. Leraren had ze hier nog nergens gezien maar, misschien kwamen die pas later ofzo dacht ze. In ieder geval het maakte nu nog niet zo veel uit. De lessen zouden pas morgen ingaan volgens mij. Julia keek even naar De twee meisjes waar een daarvan ergens anders heen liep en de ander bleef staan met een blik naar Vena toe. Ze merkte dat deze stoel wel een soort van aanslag was op je rug man.. ze stond op en pakte haar spullen. 'Ben alvast naar boven goed?' zei ze tegen Vena met een knikje. Ze moest deze spullen gewoon ergens dumpen

Micha luisterde naar haar gedachte gewoon omdat ze wilde weten wat er nu allemaal aan de hand was. 'Hoe bedoel je je kan kloten met de tijd?', het klonk al een stuk interessanter dan 'gedachte lezen'. So boring, vond Micha. Heel even werd ze afgeleid door de andere twee meisjes die al pratend binnen kwamen gelopen en automatisch hoorde ze de gedachte van het bruinharige meisje. Vervelend dat ze het soms niet onder controle had.

Al snel vond Val het onbeleefde meisje op de bak al niet interessant meer. Micha had haar gedachten gelezen! "Nice." Praatte Val langs haar heen, alsof ze een heel ander gesprek leek te voeren. "Trouwens, vraagje." Kondigde ze aan. "Kan je alleen lezen wat ik op dit moment denk, of kan je alles lezen wat ik ooit heb gedacht?" Val wilde erachter komen hoe ver Micha stond met haar gave.

"Uhu, goed idee." Gromde Vena ter wel ze het wit harige meisje nog een fronsende en wat bezorgde blik toe diende. "Ik ga met je mee." Ze greep het handvat van de koffer vast maar besloot al vlug dat ie veel te zwaar was. Haar rug voelde aan alsof die elk moment door midden kon breken en ze was nog hartstikke moe van de lange reis.

Micha begreep niet wat er zo 'nice' aan was. Soms hoorde ze dingen die ze niet eens wilde weten. Soms kreeg ze er gewoon hoofdpijn van als ze alles tegelijk hoorde. Micha dacht na over haar vraag. 'Meestal als ik mensen aan raak krijg ik alles te horen wat ze ooit dachten, anders alleen op dit moment', antwoordde ze. Ze had nooit echt gepraat over haar gave of vragen beantwoord.

Valentina knikte weer. "Okey, geen vriendelijke handdruk voor jou dus." Ze schonk Micha wel een glimlachje, maar toch klonk het 'grapje' te koel om een grapje te zijn. Maar Val kon het niet helpen. Ze vertrouwde die 'lezers' voor geen haar.

Micha grinnikte, hoe wel het niet echt als een grapje klonk kon ze er wel om lachen. 'Wist je dat ik ook gedachte in je hoofd kon plaatsten', zei ze om haar een beetje te pesten. Niet dat ze dat ooit zou doen als het niet nodig was.
Nog steeds vroeg Micha zich af wat ze bedoelde met klote met de tijd. 'Anyway, welke gave had jij nou?', vroeg ze.

"Ik klooi met de tijd." Val grijnsde kort. "Met mijn tijd, met jouw tijd, met iedereens tijd... Gewoon met de tijd." Ze haalde haar schouders op. Voor haar was het ondertussen net zo gewoon als tandenpoetsen.

Micha lachte weer even. Val leek alles zo natuurlijk op te nemen, haar gaven, het feit dat ze hier zat. Micha voelde zich langzaam ook al wat meer op haar gemak en knikte. 'Dus dat betekend dat je in de toekomst kan kijken?', vroeg Micha geïnteresseerd.

"Nee, niet kijken." Val rolde met haar ogen alsof Micha zo wereldvreemd was. Maar ze nam Micha's uitspraak dan ook beledigend op. Net alsof zij ook een 'lezertje' was. Maar dan van de toekomst of het verleden. Nou mooi niet! "Ik ga er gewoon naartoe." Antwoordde ze ongeduldig. Like, duh!

Micha hoorde dat ze zich beledigd voelde. 'Sorry, zou bedoelde ik het niet', verontschuldigde ze zich. Verontschuldigen was absoluut niets voor Micha en veel meende ze er ook niet van, maar dat zou zij niet weten aangezien ze geen 'lezertje' was zoals ze te beschreef. Toch ging Micha verder met vragen. 'Enneh, kun je dan ook andere mee nemen?'.

"Waarschijnlijk wel, ik heb het alleen nog niet geprobeerd. Niemand is zo gek om te gaan tijdreizen. Accept for moi, ofcourse." Ze glimlachte geamuseerd en plofte neer in de zetel. "Het is veel gevaarlijker dan je denkt. Bijvoorbeeld als je naar het verleden gaat en je verandert ook maar één ding, kan het zijn dat je vast komt te zitten."

Dastan liep met veel zuchtend en puffen de woonkamer in. Hij had zó geen zin meer om hier te blijven, tussen al die vreemden die denken dat ze wat van je weten, het was haast storend. Dastan had een whiskeyglas tussen zijn handen geklemd, tot de rand gevuld met de eerste beste alcoholische drank die hij kon vinden. Het goedje rook heel erg sterk, maar die geur rook hij door de jaren heen allang niet meer. Hij liet zich zakken op de bank die in de ruimte stond, en nam een slok van zijn drinken. Dat luchtte echt enorm op. Pas toen hij het glas op het bijzettafeltje naast hem had gezet, merkte hij op dat er ook anderen in de kamer aanwezig waren, waaronder het meisje dat hij in de keuken ook al ontmoet had. Hij knikte even begroetend, maar zei verder niets.

Val had verder geen zin om het allemaal nog maar eens uit te leggen. Ze zakte nog wat verder onderuit in de zetel. Toen er iemand met een wel héél gekwelde zucht binnenkwam, keek Val even over haar schouder. Oh, het was een jongen. Of een man? Hij leek oud. Interesting! En hij leek ook nog te knikken naar Micha. "Ken je hem?" Vroeg ze meteen aan Micha, niet eens de moeite nemend om te fluisteren ofzo.

Dastan gniffelde. 'Ja, mevrouw ik-kijk-in-je-hoofd kent me wel,' zei hij droog, zonder een van de meisjes aan te kijken. Aan de ene kant was het storend dat Micha alles kon zien, wat je dacht of wat je wilde doen, maar aan de andere kant kon het hem weinig schelen. Zolang ze zich maar niet teveel met wat er in zijn hoofd gebeurde bemoeide, dan vond hij alles best. Dastan pakte zijn glas weer op, om daar een nipje van te nemen.