De gezamenlijke keuken

Dastan had zijn tas maar zolang in de hal laten staan, om te kijken waar wat precies zat in dit huis. Hij grijnsde tevreden toen hij in de keuken aan was gekomen. Hij keek even over zijn schouder, en toen door de ruimte of er niemand te zien was, en begon in razend tempo de inhoud van de kastjes te bekijken. Hij fronste toen hij niet kon vinden wat hij zocht. 'What, no liquor?' mompelde hij zachtjes. Hij zou het geen dag uithouden zonder op zijn minst een paar glaasjes Scotch. Het was toch een goed idee geweest om ook wat van zijn eigen spul mee te nemen. Brood, chips en andere vette hap was er in ieder geval wel. Dastan zuchtte. Waarom was hij ookalweer naar dit huis gekomen? Wat moest hij überhaupt tussen een paar onbekende mensen, die hem toch niet interesseerden?

Micha had geen idee waar ze heen ging het interesseerde haar in principe ook niet zo veel. Ze was gewoon een beetje op onderzoek en opende een deur waarvan ze dacht dat ze iets hoorde. Langzaam keek ze om het hoekje en blijkbaar had ze gewoon de gedachte gehoord aangezien er een jonge stond die alles keuken kastjes af ging.
'Oh hee', zei Micha aangezien ze niet wist of hij haar had opgemerkt.

Dastan draaide zich met een ruk om, en keek het meisje fel aan. Hij hield er niet van om beslopen te worden. Zijn gezichtsuitdrukking trok echter weer een beetje bij toen hij zag dat hij in het gezelschap was van een bloedmooi meisje, en knikte groetend naar haar. 'Dastan,' zei hij om zich kort even voor te stellen. Zijn eeuwige grijns krulde weer op zijn gezicht, en stak zijn hand naar haar uit. 'Ik ben hier pas net, dus nouja,'

Micha schrok even toen hij zich zo met een ruk om draaide, maar herstelde al snel toen hij zich voor stelde en zijn hand uit stak. Micha liep verder de keuken in en glimlachte. 'Micha, sorry ik wou je besluipen', zei ze terwijl ze zijn hand schudde. Weer begon ze een beetje om zich heen te kijken. Ook al geen al te grote keuken 'I'm new to', mompelde ze.
Ze liep naar een van de keuken blokken en ging er op zitten, wat met moeite ging aangezien die dingen vreselijk hoog waren.

Dastan glimlachte, deels vriendelijk en deels met geniepige gedachtes in zijn hoofd. 'Dan ben ik in ieder geval niet de enige die nieuw is hier,' zei hij, en keek de keuken rond. Voor hem was het best wel luxueus, aangezien wat hij thuis had gehad echt rommel was. Dastan ging op het keukenblok tegenover Micha zitten, en leunde met zijn ellebogen op zijn knieën. Hij bekeek Micha, met een gladgestreken gezicht. Hij kon zijn uitdrukking altijd perfect in de hand houden, iets waar hij natuurlijk vaak zijn voordeel mee wilde halen.

'Nee klopt', zei Micha nogal kortaf waarna ze zijn blik ontweek. Ze probeerde haar lach in bedwang te houden aangezien ze hoorde wat hij dacht. Het was moeilijk maar langzaam keek Micha weer terug en hij zat nog steeds in dezelfde houding, denken dat hij zijn uitdrukking 'perfect' in de hand had. Natuurlijk, elk ander meisje was er voor gevallen aangezien het ook perfect was, maar voor Micha was zo doorzichtig.

Dastan trok zijn wenkbrauw op toen hij doorhad dat Micha nergens op in ging, en zette zich recht. Dan niet. Hij zuchte even en trok nogmaals een van de kasten open, dit keer op zoek naar wat vettigs, aangezien er toch aan alcohol te vinden was. De keuze was snel gemaakt toen hij een zakje met borrelnootjes zag liggen, en griste deze uit de kast waarna hij deze weer dicht gooide. Hij zette zich weer op het keukenblok, kauwend op het voedsel wat hij net 'geroofd' had.

Micha kon het niet meer houden en barste uit in lachen terwijl ze van het keuken blok afsprong. 'Jij geeft ook snel op zeg', zei ze grinnikend. Ze griste de zak borrel nootjes uit zijn handen en graaide een hele hand nootjes er uit.
'Dus jij hebt vast en zeker ook een gave, niet?', vroeg ze geïnteresseerd. Door Val was ze te weten gekomen dat ze hier allemaal een bepaalde gave had, dan hij vast en zeker ook.

'Het is niet zozeer dat ik snel opgeef, het is gewoon dat ik gauw genoeg door heb dat een meisje gewoon hard to get speelt,' zei hij, en stond in een flits van tijd weer voor haar, en hield de zak met borrelnootjes bungelen voor haar gezicht. Hij grijnsde, dit had meteen haar andere vraag beantwoord, hij was namelijk onmenselijk snel, en hield dingen die anderen nooit zouden kunnen dragen. 'Achja,' zei hij, even vol van zichzelf als altijd. Niks kon hem echt wat schelen.

'Ik speel niet hard to get', zei ze terwijl ze op een normaal tempo terug naar hem toe liep en voor hem ging staan. 'Ik heb je trucjes gewoon door om dat ik in dat leuke hoofdje van je kan kijken', zei ze grijnzend. Ze gooide een nootje in haar mond en was nogal onder de indruk van zijn snelheid. 'Btw, you're fast', zei ze grinnikend.

Dastan gniffelde. 'hnn,' zei hij, en nam een rust pauze, nadenkend over wat hij zou zeggen. 'Niet zo zeer hard to get, maar ik bedoel gewoon dat als een meisje op mijn ongeïnteresseerd over komt doe ik geen moeite, vooral niet nu ik net in dit rothuis zit zonder alcohol,' zei hij. Dit was geen leugen, hij werd altijd enorm prikkelbaar en chagarijnig als hij niets had om te drinken, en als hij wél drank op had wat eigenlijk bijna altijd het geval was, dan was hij gewoon een enorm onverschillig iemand. Hij glimlachte naar Micha. 'Ik wéét dat ik snel ben,' zei hij met een sarcastisch arrogante toon. 'Dus, je kan in mijn hoofd kijken? Dat is zeker enorm lachwekkend?' Dastan werd er niet warm of koud van, hij had niets te verbergen, en anders zou hij gewoon keihard ontkennen als iemand hem iets zou vragen.

Micha lachte. Niet geïnteresseerd was niet echt de juiste verwoording, aangezien Micha ontzettend in hem geïnteresseerd was, alleen op een andere manier. Bij het woord alcohol leken haar eigen hersenen weer in werking te komen. Haar moeder had het haar mee geven om die gedachte zo goed mogelijk uit te sluiten. Micha zette stevig haar kaken op elkaar en staarde naar de grond. 'Beter.', mompelde ze.
Micha was blij dat het onderwerp veranderde en probeerde haar gezicht weer in de plooi te krijgen terwijl ze hem met een grijnsje aan keek. 'Niet alleen, als ik je aanraak zie ik alles wat je ooit dacht', zei ze met een twinkel in haar ogen. 'Oh en ik kan gedachte in je hoofd plaatsten and turn you into one of my slaves', zei ze met een valse grijns. Niet dat ze dat ooit zou doen. 'Kidding, maar ik kan het wel', voegde ze er lachend aan toe.

Dastan lachte eventjes, wat eigenlijk haast niet voor kwam. 'Ik ben en word niemand's slaafje, zelf niet van een mooi meisje,' zei hij terwijl hij de ene na de andere borrelnoot in zijn mond stopte. Als ze toch zijn gedachten kon lezen kon hij net zo goed zéggen dat ze er niet verkeerd uit zag toch? Hij gniffelde. Uit pure verveling begon hij borrelnootjes omhoog te gooien en op te vangen met zijn mond. Tot nu toe waren ze allemaal raak. Onverwachts gooide hij er eentje richting Micha, in de verwachting dat ze hem op zou vangen.

Micha grinnikte. 'Wacht maar, ik zou maar aardig blijven doen', zei ze met een speelse grijns. Dastan was zelf ook helemaal niet verkeerd, maar Micha dacht al te weten hoe alle jongens in elkaar zaten.
Micha keek geïnteresseerd naar alle borrel nootjes die hij in zijn mond ving en had niet door gehad dat hij er een naar hem gooide, pas toen het nootje haar shirt in rolde en in haat bh bleef hangen keken ze wat beschaamt naar beneden.

Dastan grinnikte. 'Dat is nou mannelijk richtingsgevoel,' zei hij met een zelfvoldane blik, en zette de zak met borrelnootjes naast zich neer. Hij had er een enorm droge mond van gekregen, dus besloot hij maar een pak met appelsap uit de kast te graaien. Het maakte hem niet uit hoe het smaakte, als het maar koud en vochtig was. 'Wil je ook?' vroeg hij, en hield het pak voor Micha's neus.

Micha gaf hem een por in zijn zij en graaide het nootje er uit die ze tegen zijn hoofd aan gooide. 'Ja best', ze liep weer terug naar het keuken blok en ging er op zitten. Op de een of andere manier had Dastan iets interessants.. ook was hij gewoon ontzetten knap maar er was meer.

Dastan gaf het pak drinken aan Micha, en ging deze keer naast haar op het keukenblok zitten. Vreemd genoeg voelde hij zich best op zijn gemak, waarschijnlijk kwam dat omdat er niet teveel ingewikkelde vragen werden gesteld. Dastan praatte niet graag over persoonlijke dingen. 'Achjaaa..'zei hij droog. Hij gniffelde om zijn eigen domme gezucht, en keek even opzij naar Micha. 'Wedden dat ik me in dit huis echt ontiegelijk ga ergeren?' zei hij, en grinnikte.

Micha zette het pak tegen haar lippen en nam een paar grote teugen waarbij er wat sap langs haar mond hoek gleed. Als een asociale boer veegde ze haar mond af en keek verbaasd naar Dastan. 'Waarom zou je?', als Micha zich ergens aan irriteerde liet ze die gene wel stoppen, of met haar eigen harde woorden of met het feit dat ze die mensen gewoon kon laten stopenn.

Dastan haalde zijn schouders op. 'Ik weet niet, ik kan nogal.. Nogal snel geïrriteerd raken, en dat laat ik ook altijd duidelijk merken. Als iets of vooral iemand me niet aanstaat dan doe ik dingen die er voor zorgen dat ze me niet meer irriteren,' zei hij, vooruitkijkend naar de glimmende keukenmuren. Misschien kwam dit wel over als stoere praat, maar hij meende dit wel degelijk serieus. Hij mocht maar zelden iemand, en als hij iemand mocht liet hij diegene eigenlijk nooit in de buurt. 'Het is gewoon dat ik bijna altijd heb dat ik mensen niet mag, en dan zoeken ze ruzie. Maar daar hebben ze bij mij een verkeerde aan,' zei hij, hij wist eigenlijk niet hoe hij het anders uit moest leggen.

Micha nam de serieuze blik van hem over en knikte tijdens zijn verhaal. Bij Micha lag het misschien een beetje anders maar ze begreep Dastan wel. 'Hmn ja..', Micha wist niet goed hoe ze er op moest reageren en vroeg zich af of Dastan zich ook irriteerde aan haar.. Ze had nog niets in zijn gedachte er over gehoord maar Micha wist uit ervaring dat ze nooit blindelings op haar gave moest vertrouwen. 'Dus.. irriteer je je ook aan mij?', vroeg ze voor de zekerheid.

Dastan grinnikte even om haar vraag. 'Als ik me aan je had geïrriteerd, dan had ik hier allang niet meer gezeten toch?' zei hij, met een enigszinds vriendelijke glimlach. Nu Jonathan, zijn neef, in een ander kosthuis zat, moest hij toch op de een of andere manier contacten leggen.

Micha kreeg een opgeluchte uitdrukking op haar gezicht en knikte. 'Mooi!', zei ze vrolijk. Micha bleef even met een vage glimlach naar hem staren en bestudeerde zijn gezicht die er al wat ouder uit zag dan alle andere jonge bekkies die ze hier was tegen gekomen. 'Zeg, hou oud ben je eigenlijk?', vroeg ze terwijl haar ogen nog steeds vaag naar zijn gezicht staarde.

Dastan trok glimlachend een wenkbrauw op. 'Zie ik er zó oud uit dan?' zei hij lachend. 'Ik ben twintig, maarja. Er zijn heel veel mensen die denken dat ik ouder ben,' Als een soort automatische reactie bleef Dastan op dezelfde manier naar Micha kijken als zij naar hem keek. Ze had best een knap koppie, niet zo arrogant en verwaand dan de meisjes die hij meestal thuis bracht.

Micha grinnikte. 'Niet zo oud, gewoon ietsje ouder dan de rest hier', zei ze met een scheef grijnsje. Haar ogen staarde diep in zijn helder blauwe die opvielen aangezien hij donker haar had. Micha's hoofd ging automatisch wat scheef hangen en haar gezicht stond weer neutraal. Als ze hem zo bekeek kon ze wel smelten. Zijn kaak lijnen leken zo perfect en zijn warrige donkere haar.. Stop it, werd er streng tegen haar gezegd waarna er een diepe zucht uit haar mond kwam.