De piano koepel

Misschien nog wel het aller trieste, en aller romantische plaatsje van heel Rome. De ramen van de koepel zijn allemaal beschildert, en er groeien veel wilde bloemen. De koepel is een vergeten plek, er staat 1 witte vleugel in. En er staat een kandelaar met uitgebrande kaarsen. Op de grond liggen meestal heel veel rozen blaadjes, ook trekt de koepel ook veel nachtvlinders aan die onder het licht van de volle maan op de vleugel gaan zitten. Kortom, dit is de magische en mooiste plek. Helemaal vergeten.
Personen: Maximaal 3

Davin had deze plek al snel gevonden en voelde zich er helemaal in thuis. Het huis was te druk en hier zou hij vaak de rust gaan opzoeken. Hij nam plaats aan de witte vleugel en rekte zich even uit. De lange reis had zijn spieren nogal stijf. Zijn vingers gleden liefelijk over de toetsen. In een mum van tijd speelde hij Air Traffic met Shooting Star. Een zalig nummer dat hem heel erg rustig maakte... Langzaam en zeker gingen zijn ogen dicht terwijl hij doorspeelde.

Val stond ongegeneerd tegen de muur en luisterde mee naar het nummer dat een onbekend figuur aan het spelen was. Het nummer kende ze wel, het was er zo eentje dat plat gedraaid werd op de radio. Alleen kon ze even niet op de titel komen. Niet met de minste voorzichtigheid stapte Val op de piano af. Ze grinnikte in zichzelf toen de jongen gewoon doorspeelde. Oh, hij bleek zijn ogen dicht te hebben. Val ging, nu wel zo stil mogelijk, achter hem staan en hield haar lachje in. Gnègnè.

Davin merkte de aanwezigheid van iemand of iets en zijn ogen vlogen open. Hij speelde net de laatste noot en keek achterom. Daar zag hij een meisje met sneeuwwit haar en ogen die hem altijd wel zouden bij blijven. 'Je liet me schrikken.' Zei hij op nogal een redelijk dode toon en stond op.

Val trok een onschuldig gezicht, maar verontschuldigde ze niet. "Je speelt wel nice." Complimenteerde ze hem nog voordat hij recht stond. Ze was niet tevreden met haar actie.. Ze wilde hem écht doen schrikken en niet dat hij zelf opeens haar aanwezigheid voelde. Ze had het grappiger gevonden als ze bijvoorbeeld opeens haar hand op zijn schouder had gelegd. Hah! Ja, dat zou echt lachen geweest zijn. Misschien kon ze gewoon een paar seconden teruggaan en... Val dacht erover na.

Davin draaide zich om en keek haar na. Het onschuldige gezichtje was niet op zijn plaats als ze er zoveel lol in had. 'Emh bedankt.' Hij keek even naar buiten gewoon langs haar heen. 'Ik ben Davin...' Zei hij naar een tijdje. 'En wie mag dit witte monstertje wezen?' Grijnsde hij redelijk vriendelijk.

Witte monster? En bedankt! "Valentina. En noem me nog een keer monster en ik teleporteer je naar de dinosaurustijd." Natuurlijk een loos dreigement. Zo ver terug in de tijd kon Val helemaal nog niet. En zeker niet met andere personen. Maar dat wist hij niet! Ondanks dat ze niet vriendelijk wilde zijn, glimlachte ze nog steeds. Het zag er echt absurd uit.

'Noem me nog een keer monster!' Dreigde hij speels op haar toontje. Soms was zijn gaven echt leuk. Mensen voor de gek houden,mar hij bleef erbij dat hij een freak was. Dit was ook niet echt iets voor hem,maar dankzij Valentina haar gedrag moest het wel. 'Stop met dreigen of die vettige glimlach of ik haal hem er wel vanaf.' Zei hij nogal luchtig. Hij mocht haar niet echt geweldig graag. Kwam vast opdat ze zo speels en lol had.

"Oh fijn, je bent er zó eentje." Valentina rolde veelbetekenend met haar ogen. Ze vond absorbeerfreaks soms nog erger dan de lezers. Deze mensen waren op één of andere manier altijd zo kinderachtig dat ze iedereen gingen imiteren. Like, doelloos?!

'Normaal ben ik anders.' Davin ging verder op zijn gewone stem. 'Alleen jij maakt mij anders.' Hij had hier geen zin meer in. In haar. 'Ik ga maar eens weer mooi monstertje.' Hij nam een sigaret uit zijn zakje van zijn hemd en stak hem op zodra hij uit de koepel was. Brrr,Val bezorgde hem een soort van raar gevoel. Een kinderachtig gevoel. Iets wat hij nooit echt gehad heeft.

Val bleef onbevredigd achter. Ze had al dagen geen lol meer gehad! Time for some fun! Ze zette de tijd stil en wandelde op haar gemakje naar de jongen. Hij had net zijn sigaret opgestoken. Val ging lachend voor hem staan en porde een paar keer in zijn wang. Onbeweeglijk bleef hij staand. Awesome! Vervolgens nam ze zijn sigaret uit zijn mond en nam er zelf een trekje van. Hm. Nu liet ze de tijd wel weer verder gaan. Eens kijken hoe hij zou reageren...

Davin ik wou de sigaret uit mijn mond nemen op de rook uit te blazen,maar ik voelde niks. Mijn ogen waren dicht. Ik deed ze weer open en zag het monster staan. Natuurlijk lag zij in een deuk en ik pakte snel de sigaret af. 'Jij bent echt wel een monstertje.' Plagend porde hij Val en stak een nieuwe sigaret op. Die andere mocht ze hebben.

Val kwam een hele tijd niet meer bij. Kijk, dit was nou leuk! "Hahaha, je had het moeten zien! HAHAH oh jeetje." Ze hield haar buik vast van het lachen. "Oh en thanks voor de stinkstok!" Ze nam 'haar' sigaret terug en nam een lange trek. "Dus... Hoezo ben je normaal anders? Wat doe ik dan?" Vroeg ze geamuseerd.

Davin keek haar geamuseerd aan. 'Saai,in jou ogen waarschijnlijk. Dus wat doe je nog hier?' Hij hield zijn hoofd wat schuin en nam Valentina nog wat meer in zich op. Geen schaamte was te zien wanneer hij grondig haar lichaam inspecteerde. 'Normaal ben ik erg saai en vriendelijk. Dat probeer ik toch en nogal in mezelf... En jij bent altijd als dit? Ik heb medelijden met de mensen die al eerder bij je woonde.' Speels stak hij even zijn tong uit en nam een blies wat rook uit in cirkelvormpjes.

"Nee, je bent absoluut niet saai. Het is lachwekkend om jouw beledigingen aan te horen. Maar dus je beledigt alleen mij?" Val grijnsde uitdagend. "Moet ik me nu speciaal voelen?" Ze zette een stapje dichterbij, net zo dicht als ze stond toen de jongen op pauze had gestaan. Gelukkig verschilden ze niet heel erg veel van grootte, dat zou er anders raar uitgezien hebben.

'Oh sorry... Nooit was het de bedoeling om het zo te laten overkomen. Ik voel me nogal raar dankzij die jetlag...' Hij nam een trekje van zijn sigaret en keek Val diep aan. Stilletjes overwoog hij de worden in zijn hoofd. Wat ging hij antwoorden? 'Misschien,misschien ook niet. Ligt eraan wat die speciaal voor jou inhoud. Dus wat houdt die in?'

"Gewoon." Valentina haalde haar schouders om en lachte. "Speciaal: als in anders dan de anderen?" Dat betekende speciaal toch ook gewoon? "Gewoon speciaal dus." Dat klonk nogal raar samen.. Maar boeiend.

Dus niet speciaal als speciaal in échte speciale vorm? 'Ik denk het wel. Je bent ook erg speciaal. Neem jou sneeuwwitte haren nu. Zoiets kom je niet vaak tegen,denk ik.' Davin raakte even snel een plukje aan. Zo zacht.

Valentina snoof eens diep. "Heb ik gezegd dat je me mocht aanraken?" Vroeg ze plots streng. Ze keek vijandig naar de vingers van de jongen waarmee hij haar haar had aangeraakt. Alsof ze die twee ledematen eraf wilde branden met haar blik. Maar net zo snel als ze boos was geworden, werd ze nu weer wat vriendelijker. "Dus je bent hier met het vliegtuig gekomen? Waar kom je dan vandaan?" Vroeg ze geïnteresseerd. Zijn Italiaans klonk niet slecht. Maar ja, dat had hij vast gewoon 'geabsorbeerd' van iemand anders. Gestolen dus. De dief!

Davin keek Valentina aan. Ze was echt wel op haar teentjes getrapt. Hij absorbeerde inderdaad het Italiaans,maar had het zichzelf ook geleerd door avondcursussen te pakken voor hij naar hier kwam. 'Nee te voet. Ja natuurlijk met het vliegtuig.' Hij kapte haar nu ook af. Wat had ze toch? Kon ze gewoon niet weggaan en hem gerust laten. Ze gaf hem de indruk dat ze hem niet echt mocht. 'New York,maar wat kan jou het wat schelen?'

Valentina lachte alsof Davin net een leuk grpaje had gemaakt. "Als het me niet zou interesseren, dan zou ik het niet vragen." Ze zette een hand in haar zij en ging met de andere door haar haar. "New York dus. Interesting." Deze keer gaf ze duidelijk aan dat ze het interessant vond, voordat hij weer zo stom zou gaan doen. Hallo, alleen zij mocht dat?! En zo gemeen was ze nu ook weer niet tegen hem hoor. Ze vond van zeichzelf dat ze nog aardig was.

Hij had hier op een of andere manier genoeg van en hij trapte zijn sigaret uit. 'Als jij dat vindt... Waar kom jij vandaan?' Vroeg hij door haar te absorberen. 'I'm sorry.' Voegde hij daarna achter toe...

Val vond dat hij niet meer leuk deed... Bummer! "Tivoli." Antwoordde ze zuchtend. "Je moet je toch niet verontschuldigen voor je gave te gebruiken. Dat doe ik toch ook niet?" Ze probeerde aardiger te doen, maar het kwam er nog steeds vrij onaardig uit...

Davin keek haar aan. 'Ik ben mezelf niet echt... Jullie lijken me anders te maken. Normaal kan ik altijd goed met mensen opschieten,maar hier blijkt het fout te gaan.' Zou zij zich ooit wel voor iets verontschuldigen? Hij geloofde van niet.

Valentina lachte vrolijk. Die arme kleine oelieboelie dacht dat het aan hém lag dat ze niet meteen dikke vriendjes waren! Ahw, wat schattig! Ja echt, Val vond het ontzettend schattig. Nu was hij helemaal niet saai meer. "Joh, het gaat toch niet fout? Ik vind het juist hartstikke goed gaan! Ik vind je nu al aardiger dan de meeste van de bewoners." Niet dat dat moeilijk was. Val vond bijna iedereen hier gewoon stom.