Jessica's Room.

Jessy stormde de kamer in nadat ze Val had helpen in bed leggen en gooide de schoenen ergens neer. Ze plofte in het kussenhoekje neer en zette haar iPod op. Green Day klonk door haar koptelefoon en ze ging liggen. Zalig die kussens. Toen nam ze haar boek en begon er in te lezen. Zie je wel, ze had niemand nodig.

-New.-
Jessy stond nog tegen de deur aan en hoorde de woorden van Fritz. Ze zuchtte. Mensen binnen laten, in haar hart, was moeilijk. Waarom zou ze nog verliefd worden? Ze was nu al zoals haar vader. Kwaad, bij die gedachten, riste ze de jurk iets te haastig open. 'Kut ding.' De kleren werden op de grond gesmeten en met gewoon ondergoed kroop ze het bed in. Te moe om echt nog wat anders te zoeken voor aan te doen.

Heel voorzichtig, zonder te kloppen deed hij de deur open. Hij wist dat het niet mocht maar hij zou haar niet storen. Hij opende de deur tot op een kier, zodat hij zijn hoofd naar binnen kon steken. Het was donker in haar kamer, en hij zag hoe ze in haar bed lag. Enkele seconden bleef hij zo staan, naar haar kijkend, en wou toen de deur weer dichttrekken.

Jessy schoot wakker en zag de deur dicht gaan. 'Fritz?' Ze had hem wel gehoord... Gedachten lezen zorgde niet voor een complete nachtrust. Ze deed een lampje aan en trok het denken wat meer over zich.

Fritz stopte toen ze haar stem hoorde. Even twijfelde hij of hij zou antwoorden, maar besloot toen van wel. 'Ja..' zei hij zacht en duwde de deur terug zachtjes open. 'Ik wilde je niet wakkermaken..' fluisterde hij en kwam wat verder dan zijn hoofd alleen de kamer in. 'Ik.. Ik wou gewoon even kijken of alles goed was..' Hij keek in het donker en zag haar schim naar hem kijken.

Jessy voelde dat er wat aan de hand was. 'Fritz... Ik geloof dat er wat meer in die kop van jou omgaat dan gewoon mijn nachtrust. Je kan heus binnenkomen hoor als je dat wilt...' Ze taste de vloer af en vond een XL-shirt. Zorgvuldig deed ze het aan en zorgde dat hij niks zag van in welke omstandigheden ze in slaap was gevallen.

Fritz keek even naar de grond. Voorzichtig opende hij de deur, liep de kamer in en sloot de deur weer achter zich. blootvoets liep hij door de kamer en zijn voeten maakten een dof geluid op de vloer, richting haar bed. Hij glimlachte even kort en zette zich op de rand van het bed. Het lampje brandde zwak maar zeker genoeg om te zien. Even keek hij haar zwijgend aan, en legde toen zijn hand bemoedigend op de hare. 'Ik ben bezorgd om jou..' zei hij zacht. 'Wat je daarnet zei.. Waarom wil je nooit meer verliefd worden?' Misschien wou ze er niet op antwoorden, dan moest ze niet.

Jessy keek hem verbaast aan. 'Maak je je daarover druk?' Even lachte ze schamper. 'Wel, mijn moeder is overleden toen ik nog wat jonger was en mijn vader leek het al heel snel te vergeten zijn. Hij ligt iedere nacht wel met iemand anders in bed. Is het geen callgirl dan pikt hij er wel een van een of ander feestje op. Wat erg raar is, omdat mijn vader de goede gemanierde droom vent was van mijn moeder en zij dacht ik echte liefde voor elkaar voelde. Maar nu, is ons huis niks minder dan een verloren veel te leegte. Ik wil dat niet... Zo'n liefde verliezen en ik ben niet goed in relaties. Zelfs niet echt in vriendschap denk ik. Nooit had ik echte vrienden. Alleen dan die ene speciale beste vriend die ik erg hard mis. Het is nogal vaag, weet ik. Maar ik denkt dat echte liefde niet voor me in de wieg is gelegd. Ik ben eerder zo'n meisje dat nu in mijn vaders bed ligt.' Haar vinger streelde even over zijn hand. 'Ik snap niet waarom het je zoveel kan schelen... Het is oké. Er bestaan wel meerdere Jessica's die hetzelfde probleem hebben.'

Fritz luisterde naar haar verhaal. Hij voelde zacht haar vinger en na haar laatste woorden keek hij haar aan. 'Misschien wel,' zei hij, 'Maar die Jessica's betekenen niet zoveel voor mij.' Hij glimlachte. 'Je bent mijn vriendin, Jessy, en je doet het verdomd goed. En je bent niet zo'n meid die bij je vader ligt, want van die meiden zijn er miljoenen. Ze hebben geen betekenis in het leven, in niemands leven. En jij.. Jij bent uniek. Jij betekent veel, in mijn leven en in het leven van die beste vriend. Je hebt niet veel vrienden nodig. Eén is soms genoeg, als hij er voor je is wanneer jij dat wilt. Ik hoop dat je je vriend die dat voor je was snel terugziet, maar in tussentijd wil ik alles proberen om die vriend voor jou te zijn, Jess..' Hij pakte haar hand vast en glimlachte. 'Want jij bent die vriendin reeds voor mij.' Hij wist niet of zijn woorden iets zouden veranderen, maar hij wist het niet. Hij wilde gewoon dat ze wist dat hij er voor haar was. 'Liefde is er voor iedereen, je moet je er alleen voor openstellen,' zei hij zacht. Hij dacht aan Jonathan. 'Het niet tegengaan als het komt, en het je laten overvallen..'

'Ik ben eigenlijk ook niet van plan om hier lang te blijven...' Opeens kon ze wel huilen bij alles wat hij gezegd had. 'Liefde betekend geen ene fuck voor me Fritz. Het is onzinnig en dom voor me dus dram er niet over door bij me.' Hij was dus homo. Dit keer kreeg ze echte zekerheid. En deze jongen had ze leuk gevonden. Jessy wou haar mond weer open doen en er op in gaan, maar hij kreeg zijn zin. Echt beter door voelen deed het niet echt. 'Heel lief van je.' Ze liet haar handen uit die van hem glijden. 'Dat je er zo voor me wilt zijn, maar misschien is dat niet zo goed. Jij moet gelukkig zijn met Jonathan en niet met mij inzitten. Je kan ook niet de vriend zijn die Alex voor me was, want... umh tja... Laten we het er gewoon niet over hebben ja.' Ze glimlachte wat ondeugend. 'Fritz, ik ben er gewoon altijd voor je. Het maakt niet uit voor wat. Is het voor een klein onzin ding, schoolwerk of dieper of wat dan ook. Ik doe alles voor je. Alleen omdat jij me goed laat voelen in mijn vel.' Ze kroop wat meer onder de dekens. 'Ben je gerustgesteld gekkerd van me?'

Fritz had het gevoel dat hij gefaald had. Zijn woorden hadden haar blijkbaar niks gedaan, er was niks veranderd. Met een frons keek hij haar aan. Waarom deed ze zo? Ze liet geen plaats voor hem om tussen haar woorden te komen, het leek alsof ze hem wou kwijt zijn. Alsof ze hem van het begin al dik beu was. Waarom mocht hij er niet voor haar zijn? Ah Axel. Meer dan vrienden dus, dat kon hij aflezen aan haar blik. Hij was blij dat hij haar goed liet voelen, en hij wist wel dat hij altijd naar haar mocht komen. Maar zij moest ook naar hem komen. Hij wou haar niet missen. Hij lachte niet bij haar koosnaam. Hij bleef naar haar kijken, teleurgesteld in zichzelf. Of misschien niet alleen in zichzelf.. 'Ik ben alleen nog maar meer ongerust dan eerst.' zei hij zacht, maar het klonk vrij kil. 'Wat denk je nu? Dat omdat ik iets voor Jonathan voel dat ik me niet meer om jou bekommer?' Hij klonk kalm, maar zijn stem was luider. 'Denk je dat als ik iemand graag zie, dat ik met niemand anders nog iets te maken wil hebben? Moet ik kiezen? Kan ik maar voor één iemand liefde voelen? Er is nog altijd een verschil tussen liefde en verliefd zijn, Jess!' Zijn stem klonk minder kalm dan eerst. Ze klonk harder, kwader. Hoe kon hij het haar uitleggen dat ze meer betekende dan een vriendin. Dat kon hij niet, want hij snapte het zelf niet. Jonathan, Jessy, hijzelf. Het was iets waar hij nog niet aan uit kon. Hij stond op van het bed, en bleef nog even staan. Zwijgend, met een harde blik. Ze moest hem niet hebben, dat was wat hij hier had uit opgemaakt.

Jessy liet een traan ontsnappen. 'Fritz! Ik wil niet dat je kiest en ik... Ik wist niet dat je zo over me dacht. Je vond me knap dat wist ik, maar dan had je Christey en nu blijkt dat je dus ook voor jongens valt. Besef donders goed dat ik je heel graag wil. Op welke manier dan ook. Voor jou zou ik alles proberen.' Ze nam zijn handen vast. 'Doe dit alsjeblieft niet... Laat je niet doen door mijn domme woorden. Ik bedoelde er alleen maar mee, dat je niet te hard met me in zou moeten zitten, zo dat je Jonathan niet met mijn problemen zou lastig vallen ofzo... De meesten koppels praten over hun vrienden met elkaar. Ik bedoelde ermee dat je ook je kans bij hem moest nemen en niet eerst over mij moest bekommeren.' Ze sloeg haar armen rond zijn nek en ging wat op haar tippen staan zo dat ze neus tegen neus stonden. 'Steek het in dat knappe hoofd van je; Ik hou van je, Fritz.' Ze snapte niet echt wat hij tussen die verliefdheid en liefde bedoelde. 'Alsjeblieft Fritz, geef mij en jezelf tijd zodat ik jou binnen kan laten en niet loslaten. Je bent zo speciaal.' Het laatste klonk een beetje bedroeft en smekend. Ook alles was vaag, maar dat maakte niet uit. Hij moest beseffen dat ze van alles voelde, maar niet alles kon thuis brengen. 'Je kan heus op twee mensen verliefd zijn. Zeker als je bedenkt dat de meeste meisjes ook meer dan 1 crush hebben.'

Fritz keek kil naar de grond. Ze had gelijk. Hoe kon zij er nog aan uit geraken. Christey was een bevlieging geweest. Maar Jonathan niet. En Jessy niet, als hij Jessy bij hetzelfde gevoel kon onderdelen. Zijn ogen werden vochtig, en toen ze zijn handen vastnam, hield hij ze stevig vast. Hij wou haar voelen.
Hij wist niet wie het belangrijkste was. Zijn gevoelens leken in de knoop te liggen, en zijn hoofd leek nog erger. Hij snapte het niet. Voor het eerst sinds Jack, kon hij niet aan een gevoel uit. Maar dit was nog anders. Dit keer waren er twee mensen. Dat kon niet. Je kon er geen twee hebben. Hij voelde haar handen lossen, en keek op toen ze haar armen om zijn nek sloeg. Zijn ogen waren vochtig, maar ze huilden niet. Zijn blik huilde terwijl hij haar aankeek. Hij hield ook van haar. Hij zou alles voor haar opofferen. Hij hield puur van haar, maar hij wist niet of het verliefdheid was. Er was verliefdheid zonder liefde, en er was liefde zonder verliefdheid. Hij kneep zijn ogen dicht alsof het te moeilijk was om haar aan te kijken. Zijn armen legden zich om haar heen en drukten haar tegen zich aan. Hij snoof haar geur op, en hij had het moeilijk om niet meer te doen dan dat alleen. 'Ik kan niet op twee mensen verliefd zijn..' fluisterde hij gebroken. 'Ooit zal ik moeten kiezen.. Maar ik zal lang nadenken, want ik wil je niet kwijt..' Nog steeds hield hij haar tegen zich aan, hij wou haar niet loslaten. Hij moest het proberen, hij kon het niet stoppen, het was een drang die hem dwong. Zijn lippen raakten zacht de huid van haar hals. Heel zacht, oppervlakkig, maar toch genoeg om ze te proeven. Een heerlijke smaak. Jessy leek zijn hoofd over te nemen, en Jonathan werd meer naar achteren gedrongen.

Jessy voelde zich verlammen en een tinteling over haar armen gaan toen zijn lippen haar nek raakte. O God. Haar vingers woelde even zachtjes door zijn haar. Lang nadenken? Haar niet kwijt willen. 'Twijfel er maar niet aan dat je mij kwijt geraakt Fritz. Ik ben altijd bij en er voor je. Desnoods aan de andere kant van de wereld. Ik ben er.' Ze wou het hem niet nog moeilijker maken maar drukte een kusje op zijn mondhoek. 'Voor het geval dat.' Ze glimlachte. Zo oneerlijk dat Fritz zo... zo .... perfect was. Haar handen bleven om zijn nek hangen. Slechts een streek over zijn borst. Aandachtig bekeek ze een tatoeage en drukte er een kusje op. Daarna keek ze hem weer aan. 'Moet ik je laten gaan nu? Gewoon je laten weg lopen? Dat wordt moeilijk.' Een immense opdracht. Zijn geur, aanrakingen en woorden zouden verdwijnen...

Hij opende zijn ogen en trok zijn lippen terug, om haar terug aan te kijken. Hij geloofde haar woorden, maar vroeg zich af of dat zo slim was. Waarom wist hij zelf niet. Opnieuw sloot hij zijn ogen toen ze haar lippen voelde. Zo zacht. Hij wou meer, veel meer, maar hij kon niet. Hij mocht niet. Zijn verlangen was groot en moeilijk in te tomen. Zacht keek hij haar opnieuw aan, en leunde naar voren. Hij legde zijn voorhoofd tegen het hare en keek haar diep aan. 'Ik wil niet dat je me laat gaan..' Zijn stem klonk fluisterend. Hun lippen waren zo dicht bij elkaar, verleidelijk dicht. Zijn geweten schreeuwden hem toe langs alle kanten om hem tegen te houden. Hij bracht ze dichter en hij voelde hoe zijn onderlip de hare raakte, maar kwam toen terug, hoe prachtig het ook voelde. 'Ik mag niet..' Waarom was dit zo moeilijk. Waarom kon hij niet gewoon kiezen. Zijn hand die op haar rug lag maakte zich los en verplaatste zich naar haar gezicht. Zijn vingertoppen voelden de huid van haar kaak, en zijn ogen bekeken haar helemaal.
Ook zijn andere hand loste zich, en voorzichtig nam hij een van haar armen die rond zijn nek lag, en maakte haar los. Voorzichtig liet hij zijn hand de hare vastnemen. Hij had zich kunnen losmaken, enkel zijn hand. Die wou hij niet loslaten. Voorzichtig, zichzelf niet meer verwijtend, ging hij op het bed zitten. 'Mag ik blijven.. Vannacht..' De nacht was niet zo heel lang meer, maar hij wou ze met haar delen.

Ze streek met wijsvinger van haar vrije hand zachtjes en maar heel even op haar onderlip. Ze wou hem er in wrijven, maar was ook weer bang dat ze hem weg zou strijken. Hij wou niet dat ze hem liet gaan? Wow, beter dan drugs was deze kick wel. Voorzichtig kroop ze op zijn schoot en keek hem aan. In welke zin zouden ze de nacht doorbrengen? Gewoon bij elkaar slapen en praten, dat soort dingen... Of zouden ze echt met elkaar naar bed gaan? Jessy voelde geen behoefte om dat te doen. Wel een vurig verlangen naar hém. 'Heel graag zelfs.' Ze streek met haar vrije hand over zijn onderlip en ging daarna van zijn schoot af. Hun handen hielden elkaar nog vast en ze legde zich neer. Het shirt was naar boven gekomen, maar daar trok ze zich niks van aan. De kans dat ze het zouden doen was klein... Hij kon haar (nog) niet zoenen. Hoewel zij niks liever wou. Oké, nu ging ze zichzelf haten door haar gedrag. Waarom maakte ze het iedereen zo fucking moeilijk. 'Je kan kiezen wel hier, wel daar of wel tussen de kussens.' Ze klopte met haar vrije hand eerst uitnodigend op het bed en daarna keek ze naar het vrije bed en de kussens gaf ze nog eens niks waardig. Waarom zei ze dit allemaal toch? Hij kon al raden waar ze hem het liefst had.

Zijn ogen keken diep in de hare, alsof ze haar probeerden te doorgronden. Dat deden ze ook. Hij wilde haar kennen, vanbinnen en vanbuiten, helemaal, door en door. Hij zocht naar iets in haar blik, iets dat hem de keuze kon doen maken. Hoe graag hij ook wilde, hij kon het nog niet. Haar zachte vinger over zijn lip deed ze tintelen. Terwijl ze van hem afging, liet hij het puntje van zijn tong er zachtjes over glijden, in de hoop haar opnieuw te proeven.
Als in trance liet hij zich leiden door haar hand, en zijn ogen gleden over haar lichaam toen ze neerlag. Haar ranke taille was zichtbaar, en ze leek volmaakt. Haar woorden leken aan hem voorbij te zweven. 'Hier..' antwoordde hij zacht, en haar hand nog steeds vasthoudend, legde hij zich naast haar. Hij lag op zijn zij zodat hij haar aan kon kijken. Hij had niet de intentie om met haar naar bed te gaan. Hij wou gewoon bij haar zijn, haar aanraken, maar niet vrijen.
Voorzichtig loste hij haar hand, en trok het deken ove hen beiden, tot aan hun heupen, zodat hij haar bovenlichaam nog kon zien. Zijn ogen gleden opnieuw over de ontblootte huid van haar taille, en zacht bracht hij zijn hand er heen. Zijn vingers voelden haar zachte huid, en hij liet zijn hand rusten in de golf van haar taille. 'Je bent zo mooi..' zei hij fluisterend, terwijl zijn ogen terug naar de hare gleden.

Ze sloot haar ogen en genoot van de tintelingen die door heel haar lijf gingen en haar helemaal in vuur en vlam zette. Bij zijn woorden schoten haar ogen open en keken weer eens in de zijne. Een glimlach speelde om haar lippen. Woorden die ze vaak had gehoort, maar ze klonken zo speciaal toen ze uit zijn mond kwamen. Haar hand streek voorzichtig over zijn borstkas naar beneden en terug. Daarna legde ze haar hand op zijn schouder. Ze kreeg echt een hoogte van hem, een erg grootte. Jessy wou hem zoenen. Erg intens en haar lippen zijn lichaam laten verkennen, maar hield zich in. 'Jij bent zo volmaakt en perfect. Iedere mens mag jaloers zijn op jou met zo'n hart o zo groot.' Ze kroop een beetje dichter en drukte nog wat kusjes in zijn nek. Heel zachtjes en voorzichtig. Bang dat hij zou breken of uit elkaar vallen.

Fritz werd verwarmd door haar ranke vingers die zijn borstkas streelden. Hij hield haar blik vast. Hij probeerde te ontdekken waaraan ze dacht, wat ze voelde en of dit was wat hij wou. Maar wat als hij zijn keuze maakte, vroeg of laat, en zij was het niet. Dan gaf hij haar valse hoop. Haar woorden klonken zacht, en toen ze dichterbij kroop, deed hij hetzelfde, totdat ze helemaal tegen elkaar aanlagen. Haar kussen maakte hem bijna gek. Het opgekropte verlangen maakte hem gek, maar als hij zich dacht te verliezen, riep zijn geweten luid de naam Jonathan.
Maar Jonathan was er niet, toch? Hij was hier nu, met Jessy. Beeldschone Jessy. Ze lag naast hem, half ontdaan van haar kleren. Voor hem gold hetzelfde. Zijn ogen gleden over haar lippen, en zijn hand die op haar taille lag, gleed naar boven, tot aan haar gezicht. Zijn hand rustte aan haar kaaklijn, en het was zo moeilijk. Verschrikkelijk moeilijk.

Het was niet alleen moeilijk voor hem, ook Jessy had een soort van tweestrijd met zichzelf. Hiervoor had ze tegen hem gezegd dat ze nooit nog verliefd zou worden en liefde haar niks kon schelen. Maar wat deden dan die vlinders die vrolijk rondfladderde in haar buik? Het gevoel dat er eentje zou ontsnappen uit haar mond, net zoals toen Fritz haar onderlip aanraakte met zijn lippen... Maar dit was zeker. Vuur in haar kon niet getemd worden of geblust. Op een dag zou hij dat misschien wel doen. Afwezig voelde ze zijn hand die haar naar de realiteit riep.
Ze keek hem diep aan en legde haar hand even op de zijne die op haar wang rustte. Ze wou zeggen dat hij niet moest doen wat hij niet wilde, maar hij wou haar wel... Maar kon het niet. Verdomme! Waar kon ze woorden vandaan halen voor er iets op te zeggen? Duidelijk was ze hem binnen aan het laten en daar was ze wel klaar voor. Hij was totaal iets anders, een andere man. Eentje die ze nog nooit eerder had ontmoet. Zijn stoere uitstraling die toch wel liefelijk was en hij was ook een erg warm persoon van binnen. Hij was voor haar als... Mischien wel een snoepje dat ze niet kon afslaan. Fritz is een snoepje. Dat klopte wel; hij rook lekker, zag er goed uit en telkens als ze hem een kusje gaf, smaakte het naar meer. Oké, nu even kappen over dat snoepje Jessy! Je bent fucking weird aan het doen.
Haar hand ging van de zijne af en lag nu op zijn wang. Wat haar viel in haar gezicht, maar dat mocht blijven liggen tot ze haar speech had gegeven. 'Weet je nog, dat ik je zonet had gezegd dat ik niet verliefd zou worden? Nooit meer omdat ik bang was om mijn geliefde dan te verliezen. Ik weet niet hoe echt verliefdheid voelt, maar als het is wat ik nu voel...' Ze keek hem aan. Hij zou begrijpen wat ze nu zei. De moeilijkere versie van een simpelere verklaring;Fritz, ik ben zo verliefd op je. Ik hou van je. Maar dat klonk dom om te zeggen vond ze zelf. 'Wat je ook doet of kiest, het kan me niet schelen wat je dan nu bij me deed... Omdat ik liever dat heb gehad met jou, degene waar ik van hou, dan helemaal niet. Ja, ik weet dat het niet gemakkelijk voor jou is, maar dit moest je gewoon even weten.'

Fritz voelde haar handpalm op de rug van zijn hand, en hij kon zijn blik niet meer van haar afkrijgen. Daar had hij ook niet de behoefte toe. Misschien moest hij zich opsluiten, bedacht hij zich. Enkele dagen, als bezinning. Met niemand praten, alleen met zichzelf. Nadenken, urenlang, over wat hij wilde, wat hij dacht en wat hij voelde. Zonder de mening van iemand anders. Vanuit zijn ooghoeken zag hij hoe haar hand zich verplaatste naar zijn wang. Haar woorden klonken zacht, maar tegelijkertijd doorboorden ze hem. Ruw en wild, en deden hem bloeden. Wet deed hij zichzelf aan? Wat deed hij Jessy aan? Het maakte niet uit hoe alles zou uitdraaien, hij zou altijd wel iemand kwetsen.
Maar ze bleef hem zeggen dat ze blij was om dit moment? Maar wat als hij haar niet koos? Zou ze dan nog steeds blij zijn? Of zou het haar hart breken zoals het dat van hem zou verscheuren.
Hij slikte. Dit was niet slim. Hij gaf zichzelf en Jessy hoop, wat mocht, maar toch ook weer niet. Voorzichtig nam hij haar hand die op zijn wang lag op, en legde ze naast zich neer. Hij duwde zichzelf recht, en deed het deken van zich af. Nog even bleef hij zitten, en legde haar hand op de hare. 'Vergeef me, Jessy. Vergeef me alles wat ik je aandoe en nog zal aandoen. Vergeef me dat je me binnenlaat, en dat het gevaar dus steeds groter wordt me te verliezen. De pijn die ik je zal bezorgen wil ik niet. Ik wil niet dat je kapot gaat aan mij. Ik zal je koesteren en van je houden, alleen weet ik nog niet op welke manier. Ik weet niet of het op de manier zal zijn ik die ergens diep in me maar al te graag wil, en ik weet niet of je je hierna nog wilt laten koesteren door mij, maar ik zal je koesteren.' Zijn worden klonken zacht, en hij bleef haar maar aankijken, tot hij zichzelf dwong nu los te laten en zichzelf en haar niet langer aan het lijntje te houden. Hij wist niet of zijn woorden op iets sloegen. Hij wou haar geen pijn doen, want dat was waar ze al die tijd zo bang voor geweest was. Maar hij wist niet of hij het kon beloven haar niet te kwetsen. Hij kon niet twee mensen beminnen, hij moest kiezen. Hij moest zich terugtrekken om te kiezen. Zacht leunde hij naar voor en drukte een warme kus op haar wang. 'Slaapwel, liefste Jessica..' Hij wendde zijn blik af, en terwijl hij slikte stapte hij uit het bed, en liep terug naar de deur. Hij wou niet meer omkijken, al was het moeilijk. Het liefst wou hij de wereld vergeten, Jonathan vergeten, en vannacht enkel bij haar zijn, maar het lukte gewoon niet.

Jessy voelde de tranen langs haar wangen lopen na zijn kus. Had hij dus al gekozen? Hij dacht zo niet maar zijn woorden klonken hard en alsof hij dus al gekozen had. Hij dacht ook erg vaak aan Jonathan nu, maar ze was er zeker van dat hij niet vaak aan haar dacht als hij bij Jonathan had. Godverdomme! Zijn kus werd uitgewassen met de tranen. Ze probeerde te kalmeren, maar dat lukte niet echt. Toch wou ze nog wat zeggen. ' Denk je echt dat ik nog aan slaap ga toe komen? En Fritz, volgens mij weten we beiden dat je al een keuzen hebt gemaakt. Dit is waarom ik niet terug verliefd wou worden. Ik geloof je woorden niet, ik snap ze niet en wil ze niet snappen. Het is mijn schuld. Ik had me niet zo moeten laten doen, meeslepen. Het gaat lang duren tot dat ik weer "normaal" ga doen tegen jou als vriendin. Als ik dat ooit nog kan...' Ze had beloofd om hem als vriendin trouw te blijven, maar nu voelde ze alleen maar leegte. Alweer leek het gewoon op wat kusjes voor de lol en de jongen die het aftrapte. Het leek op het meisje dat ik vroeger was. Er was wel veel en grote verschillen, maar dan nog. 'Ga Jonathan maar leren kennen en kies voor de gene die echt onvoorwaardelijk veel van jou houdt en jij ook van die persoon.' Ze had bijna hem gezegd. 'Ik had je beloofd om je niet te laten gaan, maar nu heb ik vast en zeker geen keuzen?' Ze wou opstaan en wegrennen. Iets wat ze ging doen als hij weg ging/was.

Terwijl Fritz zijn hand naar de deurklink uitreikte, luisterde hij naar haar woorden. Haar gebroken woorden, die sneden als kapotte glasscherven. Er stonden tranen in zijn ogen en hij voelde zich verslagen. Door haar woorden, door zijn gevoelens. Door zichzelf. Zijn blik was kil en langzaam draaide hij zijn hoofd zodat hij haar kon aankijken. Hij leek koud, maar zo voelde hij zich niet. Een brandend gevoel heerste binneninhem. Een gevoel van machteloosheid, verdriet en woede. Woede op de wereld en op zichzelf. Woede voor de principes van mensen, waar hij zich niet aan wou houden. Elk van haar woorden kwam hard aan. Alsof ze hem al niet meer wilde kennen, alsof hij al het recht niet meer had om te kiezen. Zijn vrije hand balde zich tot een vuist en hij wendde zijn blik af.
'Je denkt te weten dat ik al gekozen heb. Je denkt te weten van wie ik hou, maar eigenlijk.. Weet je niets. Je maakt jezelf dingen wijs door mijn woorden te negeren. Ik dacht dat je me zou kunnen vergeven, maar ik snap dat dat slechts schijn was.' Hij opende de deur en zette enkele stappen verder. 'Ik heb nog niet gekozen.' Zijn stem klonk luider. 'Maar ik weet niet of ik nog voor jou mag kiezen.' Ze moest hem al niet meer hebben. Hij had het verpest. Ik zie je graag.. Zijn hart leek kapot, alsof het niet meer klopte, en het bloed in zijn aderen was vervangen door pijn. Enkele seconden bleef hij nog staan, zijn blik naar de grond gericht, en toen liep hij naar buiten, en gooide de deur achter zich toe.