Dastan & Zita's kamer

De kamer van Dastan en Zita, is redelijk neutraal ingericht. Aangzeien de kamer gedeeld word door een meisje en een jongen, kon de kamer moeilijk knalroze of behangen met posters van naakte vrouwen zijn. De kamer is groot genoeg voor twee personen, er staan twee tweepersoonsbedden, en twee ingebouwde kasten zodat ieder zijn spullen kwijt kan. De muren zijn lichtgrijzig, bijna wit, en op de grond ligt een donkere kleur hout. De bedden, de nachtkastjes zijn van hetzelfde materiaal hout gemaakt. De dekbedden zijn zwartgekleurd, met een grote witte, grijze, en sierlijke kussens die de bedden er mooi en comfortabel uit doen zien. De grodijnen zijn ook zwart, en als je ze dichtdoet is het echt pikkedonker in de kamer. Er staat een sfeerlamp in de hoek, naast een grote sierlijke stoel, die er uit doet zien als een heel groot kussen. Er staat een enorme zitzak in de andere hoek. Ook hangen er zwakke lichtjes boven elk bed. Er is een deur die leidt naar de badkamer, met een kastje waarin genoeg ruimte is voor beide personen om hun spulletjes kwijt te kunnen. Het is niet heel groot, maar het voldoet. Aan de muur hangt een groot zwart-wit schilderij, van een grote stad, precies tussen de twee bedden in.

Regels:
-Kloppen!
-Keep it clean.


~

Na een tijdje over de boven hal gescharreld te hebben en erachter was gekomen dat Vena niet dezelfde kamer had al zei besloot ze toch maar op de dichte deur te kloppen waar een naambordje op stond; Kamer van Dastan en Julia. De deur was volgens mij niet op slot maar, zomaar binnenstormen vond ze nogal onbeleefd. De tad op haar rug begonnen haar schouders te pijnigen. Misschien was er wel helemaal niemand binnen? Langzaam deed ze de deurklink naar beneden.

Dastan had zijn tas weer uit de hal opgehaald, en was een zoektocht begonnen naar zijn kamer. Hij liep zuchtend -maar met een even arrogante blik als altijd- de trap op, en keek de hal door. Hij zag een meisje voorzichtig om het hoekje van een deur loeren, waar heel toevallig ook zijn eigen naam op stond. 'Zoek je mij soms?' zei hij uit het niets, en stond nu ongeveer twee meter achter het onbekende meisje.

Van schrik liet ze de deurklink weer los toen ze een stem hoorde, Even draaide ze zich om en keek recht in het gezicht van een lange jongen met een neutrale blik op zijn gezicht. 'Moet je me persée zo laten schrikken man..' kwam er uit haar keel. Ze bekeek hem even van top tot teen en opende toen toch maar de deur. 'Dan ben jij vast mijn roommade..' mompelde ze terwijl ze haar tas op het bed neerzette. Veel zwart voor een kamer maarja, ze kon daar wel mee leven.

'I didn't mean to scare you,' zei Dastan, en volgde Julia de kamer in. Hij zette zijn tas op het bed wat -logisch genoeg- nog vrij was, en ging op de rand zitten. Zijn kamergenoot, correctie, kamergenote was dus een meisje. Dat kon nog interessant worden, aangezien hij niet met vrouwen was opgegroeid. Dastan keek met een grijnsje naar het meisje, en stak zijn hand uit. 'Ik ben Dastan, maar dat had je waarschijnlijk al op het bordje gezien?'

Even draaide ze zich weer om om hem de hand te schudden. 'Julia maar dat had je waarschijnlijk ook al gelezen..' zei ze niet echt heel sarcastisch. Ze wist niet zo goed hoe ze hem kon inschatten. Hij leek een persoon die zich nergens druk over zou maken maar, toch ook weer niet. naja ze wist het niet. De kamer was nogal donker door het zwarte gordijn dat het raam bedekte. Ze liep er naartoe en deed hem wat opender. 'en wat brengt jou hier?' vroeg ze toen maar terwijl ze op haar bed rand ging zitten.

Dastan knikte, hij had haar naam inderdaad al op het bordje zien staan. Hij kneep zijn ogen iets samen toen het gordijn verder geopend werd, en deed zijn hand een beetje voor zijn ogen. 'Jezus wat een licht,' mompelde hij, zo dat Julia het niet horen kon. Toen hij gewend was aan het licht, keek hij Julia weer aan. Die vraag beviel hem eigenlijk niet zo, hij had eigenlijk helemaal geen behoefte om zijn levensverhaal met iedereen in dit huis te delen. 'It's a long story,' zei hij, en voelde even met zijn hand over zijn reistas, die naast hem stond. Hij voelde vormen van de drankflessen om zijn handen, en trok toen zijn hand weer heel onopvallend terug. Hij grijnsde een beetje. 'En wat brengt deze mooie dame hier? Je lijkt me niet het type probleemmeisje,' zei hij, en keek aandachtig naar Julia.

Julia keek even bedenkelijk. Veel over zijn verleden hoefde ze eigenlijk niet te weten naja.. ze liet het maar zo. 'In iedergeval ik lijk geen probleem kind laten we het daar maar op houden..' zei ze met een kort glimlachje. Zin om het uit te leggen had ze niet. Hij deed het ook niet dus. Haar ogen vielen op zijn tas die overduidelijk vol zat met flessen. Misschien was hij een flessen verzamelaar of gewoon een alcoholist.

Dastan glimlachte. 'Je komt er wel achter, als je me wat langer kent,' zei hij. 'Ik neem aan dat niet niemand graag met zomaar iemand over zijn of haar problemen praat?' het was niet vaak zo dat Dastan een serieus gesprek aanknoopte, maar hé, zij was zijn kamergenoot dus het zou niet opschieten als ze elkaar zouden haten.
Dastan stond op, en ritste zijn -overgrote&overgevulde- tas open, en begon daar een oneindig aantal flessen uit te halen. Onderop lag alles wat hij verder nodig had, kleren, en andere nodige spullen. Hij begon de flessen stuk voor stuk onderin de kast te zetten, die het dichtst bij zijn bed stond. 'Zoals ik al zei, je komt er vanzelf wel achter,' herhaalde Dastan nog eens. Tuurlijk was het alcohol nog niet eens zijn grootste probleem, maar dat deed er niet veel toe. Zolang Julia dacht dat dat het enige was wat er aan de hand was, hoefde hij ook niets meer te vertellen.

'Ik hoef het ook niet te weten eigenlijk was gewoon een nieuwschierig vraagje.' zei ze. Julia begon haar tas ook maar langzamerhand een beetje uit te pakken, Onderop in de tas haalde ze met een grijns het fotolijstje met daarin een foto van Dikke louise tevoorschijn en zette die op het nachtkastje. Dan verklaarde iedereen haar maar voor gek maar, het was echt moeilijk geweest toen ze te horen kreeg dat er geen katten hier heen mochten komen of andere huisdieren. Een voor een gingen de flessen uit de tas en er leek geen eind aan te komen. Ze trok een beetje een vage wenkbrauw op. Naja, hij moest zelf maar weten wat die deed. ;p.

Dastan floot een deuntje tussen zijn tanden door, en keek tevreden naar de flessen die hij inmiddels goed had opgeborgen. Ook zijn glazen stonden er, het was echt zijn heiligdom. Hij draaide zich om, en keek naar de foto van een kat, die op het nachtkastje van Julia stond. 'Mocht je je huisdier niet meenemen?' vroeg hij. Dastan had zelf nooit huisdieren gehad, ze waren toch nooit thuis om zo'n dier aandacht te geven, dus het was alleen maar beter geweest.

New

Dastan had zijn kamergenote al in geen tijden gezien, en had het gevoel alsof hij een kamer voor zichzelf had. Des te beter, vond hij. Misschien was het wel een aardige meid, maar hij was uitermate gesteld op zijn privacy. De ramen in zijn kamer stonden wagenwijd open, hij hield van de frisse lucht. Zoals altijd had hij een glas drank tussen zijn vingers geklemd. Het viel hem op, dat sinds hij hier in Italië was gekomen veel meer was gaan drinken. Hij wist dat het slecht was, maar hij wist ook dat hij er toch niet meer tegen kon vechten. Dastan liep richting het raam, en leunde op de vensterbank. Een tijdje tuurde hij naar buiten, denkend aan Val, aan wat hij tot nu toe had meegemaakt. Het zou allemaal wel komen, hoopte hij.

Al gauw begon hij zich echt vreselijk te vervelen, en liet een diepe zucht uit zijn mond ontsnappen. Hij had zijn glas al een keer opnieuw bijgevuld, uit pure irritatie. Hij was het totaal niet gewend om zo lang binnen te zitten, in Berlijn en Toronto was hij bijna dagelijks buiten, en dan de hele dag lang. Dastan zette zijn glas neer op de vensterbank, en deed begon zijn blouse los te knopen. Als er toch niemand was, kon hij het zichzelf net zo goed allemaal wat gemakkelijker maken. Hij gooide zijn blouse op zijn bed, en deed toen ook zijn broek uit om vervolgens zijn trainingsbroek weer aan te doen. Voor een shirt vond hij het te broeierig. Eigenlijk hoopte hij dat er een wonder zou geschieden, en er ineens iets van een feestje of gezelligheid in huis was, maar dat ging waarschijnlijk toch niet op.

Hoewel Micah niet wist waar de kamer van Dastan zat, had ze het toch kunnen vinden. Ze was dan wel langs alle deuren geweest om te horen welke gedachte er waren maar uiteindelijk had ze toch die van Dastan gehoord. Waarom ze hem weer ging op zoeken wist ze niet. Hij had gewoon iets. Ze beet op haar lip haar lip en klopte op de deur.

Dastan wilde net weer een glaasje voor zichzelf inschenken, toen er ineens op zijn deur werd geklopt. Misschien was het Julia? Dastan had zijn kamergenote slechts 1 keer gezien, en daarna was ze spoorloos verdwenen. Het zou ook wel heel raar zijn als ze zou aankloppen bij haar eigen kamer. Nieuwsgierig naar wie het was, opende Dastan de deur. Tot zijn verassing was het Micha. 'Waar heb ik deze eer aan te danken?' vroeg Dastan met opgeheven wenkbrauw, en gebaarde dat ze de kamer in mocht komen.

Micha staarde eerst nog naar beneden toen opeens de deur werd open gedaan. Haar ogen gleden over zijn ontbloote lichaam en ze moest moeite doen om haar mond niet open te laten vallen. 'Eh.. gewoon zo maar', mompelde ze.
Ze slikte even en liep toen naar binnen. Snel keek ze de kamer rond maar haar ogen vonden het boven lichaam van Dastan veel interessanter.

Dastan staarde even onderzoekend in Micha's ogen. 'Zomaar? Dat gaat er echt niet in hoor,' zei hij, en grijnsde naar haar. Hij gebaarde dat ze mocht gaan zitten, waar ze ook wilde, en pakte nog een glas uit zijn 'voorraad'. Dastan schonk de twee glazen vol met Whiskey, en gaf één ervan aan Micha. Hij vroeg niet eens of ze wel wilde, maar hij vond dat niemand whiskey ooit mocht afslaan. Hij ging op de rand van zijn bed zitten, en keek Micha verwachtingsvol aan. Wat bracht haar hier? Hij had haar immers in het zwembad gezien, om de nek van een af andere kerel. Dastan deed zijn best om zijn gedachten in te houden, maar hij kon echt niet ontkennen dat hij best verontwaardigd was daarover. Hij hoopte dat Micha er niks over zou zeggen.

Micha grinnikte. 'Misschien vond ik het wel zielig dat je zo helemaal alleen in je kamer was'. Micha zette haar kaken op elkaar en pakte het glas whiskey aan. Wat boeide het ook? Z ging met het glas naast Dastan zitten gelijk zette ze het glas tegen haar lippen en dronk tot dat er nog maar een paar slokjes over waren.
Micha grinnikte toen ze zijn gedachte hoorde. 'Aah, ja Nathan', zei ze met een brede grijns. Nathan had ze al een tijdje niet meer gezien.

Dastan keek even met samengeknepen oogjes naar Micha. 'Je komt hier gewoon om me te treiteren of niet?' zei hij, en keek ondertussen naar Micha's glas. 'Ik ben blijkbaar niet de enige met een probleem,' zei hij, en keek haar even ernstig aan. Hij vond het altijd erger om te zien bij anderen dan bij zichzelf. 'Nathan, heet-ie zo?' vroeg Dastan, ineens van het onderwerp gebracht. Wat een homonaam, Nathan. Eigenlijk was Dastan gewoon jaloers, en dat wist Micha nu toch al. 'Weet je dat ik me soms dood irriteer aan die gave van je?' zei hij, en keek even droog opzij.

Micha begon te lachen. 'Ja, sure ik kom hier om je te treiteren. Moet je me wel eerst iets geven om je mee te treiteren', zei ze hoofd schuddend. 'Zie het maar als gezelschap', zei ze met een grijns. Ze dronk de laatste paar slokken uit haar glas en stond toen op. 'Hmn, ja .. wat je een probleem noemt', mompelde ze luchtig. Ze wist niet of ze whiskey mocht pakken, maar ze deed het gewoon.
Bij het horen van zijn gedachte begon ze te grinniken. 'Hmn ja.. Ik niet', zei ze grinnikend. Ze zette het glas weer tegen haar lippen en dronk deze keer niet zo veel. Straks gnig hij nog echt denken dat ze een alcohol probleem had.

Dastan knikte. Het was in ieder geval beter dan Valentina, die hem compleet negeerde bij het zwembad. Het sloeg nergens op, maarja. Hij kon zich er niet al te druk over maken, hij was hier immers niet voor haar. Even in gedachten verzonken over Val, nam hij een paar slokken uit zijn glas. 'Achja,' zei hij, en trok een wenkbrauw op. 'Maarja, hoe gaat het verder dan?' vroeg Dastan, niet wetend waar hij over moest praten. Zij kwam immers zomaar langs.

Micha had bij iemand anders ook al de naam Val horen vallen, maar ging er verder niet op in. Ze liep weer terug naar zijn bed en ging naast hem zitten. Haar ogen konden het niet laten om weer naar zijn boven lichaam te kijken. 'Eh.. ja goed? Met jou?', vroeg ze even van slag. 'Weetje er is een gemaskerd bal.. ', zei ze met een grijns. Misschien nam ze Dastan wel mee. Niet dat ze dat ooit durfde te vragen.

Dastan grinnikte, hij had het meteen al door. 'Moet je niet met die Nathan van je gaan?' vroeg hij. Dastan had wel van het bal gehoord, en had Val willen vragen. 'Ik wilde eigenlijk ook iemand vragen, maar achteraf blijkt ze niet zo heel erg.. geïnteresseerd,' zei Dastan koeltjes. Mischien moest hij Micha maar mee vragen? Meteen schudde hij die gedachte van hem af, ze zou hem in zijn gezicht uitlachen. Dat was waar ook, dat kon ze nu ook al doen. Betrapt keek hij naar Micha. Zou ze zich überhaupt met mij durven te vertonen?

Micha grinnikte. 'Zijn we jaloers?', zei ze met een grijns. 'Maar nee, denk het niet..', zei ze er achter aan. Ze wist niet eens of Nathan zou gaan, daarbij ging ze veel liever met Dastan. Het leek er op dat ze teleurgesteld ging worden toen hij zei dat hij ook iemand mee wilde vragen. Val.. maar dat leek niet door te gaan. De gedachte die volgde was in tegendeel helemaal niet teleurstellend. 'Waarom zou ik me niet met jou durven vertonen?', vroeg ze met twinkelende oogjes.

Dastan keek even naar beneden. 'Omdat ik dacht dat je op van die types zoals Nathan valt, en dat is precies wat in níet ben,' zei hij. Hij was nog steeds niet helemaal zeker van zijn zaak, wat nou als ze hem gewoon uit zat te dagen, en vervolgens niet met hem mee wilde? Dastan stond met een zucht op, en liep met enkele passen naar de vensterbank. Hij wist zich geen houding te geven, alles wat hij dacht kwam bij Micha terecht. Waarom was het zo verdomd ingewikkeld? Of maakte hij het zelf gewoon ingewikkeld? Dastan draaide zich om, en trok een gezicht alsof hij heel zeker van zichzelf was, maar Micha zag natuurlijk keihard door dat Dastan-harnas heen.