Fritz's en Dana's Kamer

Nog duidelijk geïrriteerd stormde Fritz zijn kamer binnen, en gooide het klokhuis van zijn appel in de papiermand die op de kamer stond. In zijn hoofd noemde hij haar de vreselijkste dingen, die wittekop. Hij bemerkte dat hij nog alleen was. Mooi, dan kon hij al wat uitpakken. Vervolgens zag hij de bedden. Bedenkelijk keek hij van het ene naar het andere, maar besloot toen toch maar nog even te wachten. Hij liep naar zijn koffer en ritste die open, en onmiddelijk begon hij stapeltjes kleren in de dichtsbijzijnde kast te leggen, die waren toch identiek hetzelfde. Hij wou hier zo snel mogelijk genesteld zijn, hij hield niet van aankomsten en vertrekken.

Met haar sporttas die ze over haar schouder mee droeg, liep Dana door de gang, zoekend naar de deur, die haar naar de juiste kamer toe zou leiden. Háár kamer. Toen ze aangekomen was bij de juiste deur, wilde ze naar binnen lopen, tot ze iemand binnen hoorde rommelen. Toen leek het opeens alsof ze versteende. Dat was waar ook ja, ze had een kamergenoot... Onhoorbaar slikte ze even, voordat ze de kamer binnen liep. Toen ze eenmaal binnen was en de deur achter zich dicht had getrokken, werden haar ogen even groot van schrik. Dit kon je toch niet menen... moest ze met hem, hém een kamer delen!?
'Uhm, hi?' reageerde ze maar op hem, niet echt wetend wat ze precies moest zeggen. Ze was echt hopeloos als het om dit soort dingen ging. Moest ze zich meteen voorstellen, of vragen beginnen te stellen of...

Fritz keek op toen hij iemand de kamer hoorde binnenkomen. Een grijnsje verscheen om zijn lippen. Nice grietje. Ze droeg stoere kleren, haar haren waren pekzwart, maar haar gezicht leek toch lief. Hij nam haar onmiddelijk helemaal in zich op. Ze leek niet een van die dellen. 'Hey daar,' antwoordde hij. Als hij grijnsde, kreeg hij meteen nogal een vuile uitdrukking, zoals een pervert ofzo. Nog even legde hij zijn laatste stapeltje in de kast, en liep naar haar toe. Hij stak zijn hand uit en glimlachte. 'Fritz,' stelde hij zich voor, en grijnsde opnieuw en keek haar aan.

Met een fake glimlach op haar gezicht getoverd schudde ze met hem de hand, terwijl ze naar zijn naam luisterde en hem in zich opnam. Ze mocht niet vooroordelen, en ja, zijn tatoeage had wel iets dat haar aansprak, maar toch kreeg ze een verkeerd gevoel als ze hem aankeek. Maar dat zou ze natuurlijk niet hardop zeggen.
'Dana,' zei ze en haar stem haperde even toen ze haar naam uitsprak. Fijn, even in een kamer staan en ze werd alweer meteen zenuwachtig. Maar dat was toch ook niet zo vreemd, als je keek naar de manier waarop hij naar haar grijnsde. Het beviel haar helemaal niet.
Snel liet ze zijn hand weer los en liep ze verder de kamer in. Ze moest het van zich af zetten en accepteren. Bovendien, kon het toch nooit erger zijn dan thuis?
Terwijl ze de slechte gedachten probeerde te vergeten, keek ze wat de kamer rond. Wat een lelijke kamer... bijna alles wat wit. Het deed gewoon pijn aan je ogen als je er te lang naar zou kijken.

Fritz zag duidelijk dat ze zich niet echt op haar gemak voelde. Hij hoopte dat het niet door hem kwam. Hij moest tenminste nog een hele tijd bij haar op de kamer liggen. Bij Dana, dus. Hij schakelde over naar een vriendelijkere glimlach, misschien kwam het minder direct over. Toen ze voorbij hem liep, draaide hij zich om en volgde haar met haar blik. 'Ik bijt niet hoor,' zei hij met een grinnikje. Hij wist niet ofdat zou helpen, maar het was toch iets.
Hij zag hoe ze de kamer rondkeek, en dacht aan de bedden. 'Oh ja, ik heb nog gewacht met bedden kiezen, want ik wist niet goed welk jij zou willen?' Gewoon vriendelijk en open doen, dan zou ze zich wat gemakkelijker voelen.

Dana keek Fritz over haar schouder heen aan toen ze geluid uit zijn mond hoorde komen. De manier waarop hij haar nu aankeek, was opeens heel anders. Veel... hartelijker. Het zorgde ervoor dat haar spieren zich wat meer konden ontspannen, maar het maakte haar nog niet helemaal gerustgesteld.
'Oh, ja, dank je,' stamelde ze even en wierp een blik op de twee bedden. Het tweepersoonsbed zag er natuurlijk verleidelijk en uitnodigend uit. Maar dat zou Fritz vast en zeker ook denken. 'Ik neem wel genoegen met het eenpersoonsbed,' zei ze en toverde een flauwe glimlach op haar gezicht. Ze offerde zichzelf op, zoals ze altijd deed. Want ze wilde niemand teleurstellen, ze wilde niet verkeerd over komen. Ze wilde niet, dat ook maar iets dat negatief was, haar schuld zou zijn. Ze wilde dat alles goed was, zoals het hoorde.

Fritz glimlachte haar nog steeds toe. De manier waarop ze zich gedroeg viel hem op. Ze leek frèle, en breekbaar, maar hoe zat het dan met haar kledingstijl? Zocht ze naar een identiteit ofzo? Hij schudde even ongezien met zijn hoofd. Over wat zat hij nu na te denken. Hij focuste zich terug op haar woorden. 'Oke,' zei hij maar. 'Maar als je eens wilt wisselen, dan zeg je het maar he!' Hij knipoogde naar haar en grinnikte. 'Als je eens een gast meebrengt, bijvoorbeeld.' Ondertussen liep hij naar zijn koffer en pakje zijn pakjes sigaretten eruit. 'Ik bedoel dus, ik zit er echt niet mee in om eens te wisselen.' Hij liep naar het tweepersoonsbed toe en opende de schuif van het nachtkastje dat erlangs stond. Een stuk of 6 pakjes liet hij er invallen, en eentje stak hij in zijn broekzak.

Dana luisterde naar de woorden van Fritz, maar ze keek hem niet aan terwijl hij aan het praten was. Ze was veel te druk bezig met haar tas uitpakken. Niet dat er veel in zat, hij kon minstens nog voor meer dan de helft gevuld worden. En dan werd de meeste ruimte nog ingenomen door de vele boeken die ze gebruikte voor haar studie. Engels, Frans, Duits, Italiaans, Japans, Koreaans, Spaans, Grieks, Chinees, Wiskunde, Economie, Geschiedenis, Biologie, Nask en om dan nog maar te zwijgen over de werkboeken en de boeken die ze zelf voor de lol las.
Hoewel alle boeken bij elkaar een enorm gewicht droegen, leek ze alle boeken zonder enige moeite allemaal tegelijk uit haar tas te kunnen halen en ze op één van de bureaus neer te droppen. Ze zou haar boeken later wel op volgorde neerzetten, eerst haar garderobe op orde brengen.
Terwijl ze bezig was met haar kleding netjes weg te leggen, luisterde ze nog altijd naar de woorden van Fritz. Zíj, een gast meenemen? Yeah sure, alsof dat zou gebeuren. Maar het gebaar was wel aardig, toch? 'Dank je, maar het hoeft echt niet, hebben is houden,' zei ze glimlachend, terwijl ze hem vanuit haar ooghoeken aankeek. Nog net kon ze een glimp opvangen van de pakjes sigaretten. Meteen drong de smerige lucht van die gore dingen weer in haar luchtwegen en draaide haar maag een paar keer in het rond. Die smerige lucht die ook altijd bij haar thuis hing, door de vreselijke verslavingen van haar vader. Door één keer zo een pakje gezien te hebben, schoten er weer 100de negatieve gedachten door haar hoofd heen.

Fritz opende zijn pakje sigaretten en haalde er eentje uit, terwijl hij terug door de kamer liep. Zijn ogen vielen op haar boeken. 'Man, wat zijn dat allemaal?' Met grote ogen las hij enkele covers. Het leken wel alle talen van de wereld! Fritz had het helemaal niet op studeren, al moest hij wel toegeven dat hij graag boeken las. Hij hield van romans, liefst met een donkere schrijfstijl, om over na te denken. Het was zonde dat hij door zijn leventje als rebel niet studeerde, want hij was vrij snugger.
Ondertussen had hij de sigaret tussen zijn lippen gestoken en haalde zijn aansteker boven, maar net op dat moment dacht hij eraan om het haar te vragen. 'Stoort het als ik rook?' Hij vroeg het altijd, want hij had respect voor mensen die het niet apprecieerden. Hij verwachtte stiekem wel dat het zou mogen, want de meeste mensen in dit huis rookten, maar het kon natuurlijk altijd.

'Dat is voor mijn studie. Mijn vader wilde dat ik in Japan een speciale studie zou gaan volgen, omdat ze daar economisch sterker staan dan in Korea en daar slimmere studenten zijn of iets in die richting,' legde ze uit terwijl ze terug naar de boeken toe liep. 'Ik moest ook de meest gesproken talen leren, omdat ik moest kunnen doorstromen naar andere studies, in andere landen. En uh, ja, hij wilde gewoon dat ik in elk vak goed was,' legde ze uit.
De herinneringen aan de nachten waarin ze studeerde tot ze haar ogen niet meer open kon houden maakte haar misselijk. Lager dan een 8,5 gemiddeld staan voor ook maar één enkel vak en ze mocht naar een internaat toe, waar ze gestraft werd voor haar domheid.
'Nee hoor, is niet erg,' loog Dana alsof ze de waarheid sprak. Natuurlijk stoorde ze zich eraan als hij in de slaapkamer zou gaan roken, maar ja, wie was zij om het hem te verbieden? Het was ook zijn kamer. Bovendien was ze bang dat ze hem zou teleurstellen. Niks dat negatief was mocht haar schuld zijn. Ze wilde dat niks haar verweten zou worden. Ze wilde gewoon... dat mensen op een goede manier over haar zouden denken. Dat als de naam "Dana" ergens zou vallen, dat ze zouden denken aan het meisje dat aardig en gastvrij was en niet dat ze het meisje was dat alleen maar ongeluk kon veroorzaken. Want daar was ze al vaak genoeg voor uitgemaakt.

'Wauw, ik ben onder de indruk,' zei hij met een grijns, maar het was wel gemeend. 'Het is wel handig! Nu spreek je bijna.. Alles!' Hij lachte even en liep ondertussen naar het raam toe.
'Oke, bedankt,' zei hij toen ze het goedkeurde, en stak vervolgens zijn sigaret aan. Hij trok er even een paar keer kort aan, terwijl het uiteinde rood opgloeide. Vervolgens nam hij een grote trek, en liet de sigaret rustten tussen zijn vingers. Langzaam blies hij de rook de lucht in, terwijl hij naar buiten keek. Oh, dat zou hij nog vergeten! Hij richtte zich weer tot Dana. 'Oh sorry, wil jij er misschien ook eentje?' Dat was het minste wat hij kon doen. Als hij hier zat te roken, had zijn misschien ook wel zin.

'Dank je, maar je hoeft nergens van onder de indruk te zijn hoor. Er zijn zat mensen die het beter kunnen op deze wereld,' zei ze nonchalant terwijl ze met haar rechterwijsvinger over de ruggen van de boeken heen gleed.
Ze had het nooit echt als iets speciaals gezien dat ze zoveel dingen studeerde. Het was een verplichting en ze kreeg er nooit een complimentje over.
'Ik rook niet,' zei ze kortaf, terwijl ze haar hoofd zo ver mogelijk van de smerige rooklucht weg draaide. Het was net thuis, alleen ontbrak de lucht van bier nog, dan was het echt helemaal compleet. Dan rook het hier ook al naar mislukte kroeg, net als thuis. Maar ze zou zich wel aanpassen. Ze was het zo langzamerhand gewend, dus zou het niet moeilijker zijn dan anders om gewoon haar mond erover dicht te houden, toch?

NEW

Zo stil als hij kon kwam Fritz de kamer binnen. Hij wist niet of Dana al terug was of nog op het feest. Hij probeerde een silhouet op het bed te ontwaren, maar hij zag niks door het donker. Het licht deed hij niet aan, aangezien hij haar niet wilde wakker maken. Even dacht hij terug aan het gevecht, waar hij niks meer over gehoord had. Dana had met Ethan gevochten, maar hij wist niet wat er verder nog gebeurd was. Hij besloot er niet meer over de piekeren, en zo stil als hij kon liep hij naar zijn bed toe. Eenmaal naast zijn bed, deed hij zijn vest, zijn puntschoenen, zijn hem en zijn broek uit. In zijn boxershort, kroop hij onder het laken, en probeerde te slapen. Maar dat ging niet. Hij lag met open ogen voor zich uit te staren, en dacht aan Jonathan. En aan Jessy. Die allebei niet wisten wat ze voor hem betekenden.
Even overweegde hij het om op te staan. Maar Jessy sliep misschien al. Toch zou hij geruster zijn als hij haar nog even kon zien. Gewoon even kijken of ze goed sliep.
Hij gooide het deken van zich af en zette zijn voeten uit bed. Hij stapte op zijn pyjamabroek, die er nog lag van de vorige nacht. Snel raapte hij ze op en stak zijn benen door de pijpen. Sneller dan daarnet, maar nog steeds even stil, liep hij terug naar de deur. Zo voorzichtig mogelijk opende hij ze, liep de gang op, en sloot ze achter zich.